یادداشت محمدرضا ایمانی

        اصول عقاید نویسی سنت تقریبا شایعی در دین اسلام است. هر کجا که علما بسته به شرایط نیاز دیده‌اند که اصول دینشان را از کم و کاست حفظ کنند، آنها را به صورت مکتوب در آورده‌اند. رساله اعتقادات نیز نتیجه همین دغدغه است. شیخ صدوق در برهه‌ای می‌زیسته که خارج از حوزه قم یعنی در دیگر مراکز شیعی صدای غلات بلند بوده و ایشان نیز به عنوان محدث (که در آن روزگار مساوی با میراث داره اولیا بوده است) رساله‌ای تألیف می‌کند که تشیع اثناعشری را از گزند غلو در امان نگه دارد. شیخ مدعی است که هر کس قائلین به محتوای این رساله را اهل تقصیر بداند، خود اهل غلو است.
کتاب یکسری فصول قابل بحث دارد. از جمله مهم‌ترین آنها فصل آخر است که در آن شیخ راه‌های حل تعارض بین اخبار متناقض را بر می‌شمرد. این راه‌های اخباری صدای اعتراض متکلمین متأخرتر مثل شیخ مفید را در می‌آورد و برای همین است که ایشان رساله تصحیح الاعتقاد (در صورت صحت انتساب) را می‌نویسد.
.
اگر می‌خواهید نگاه تاریخی به اصول عقاید تشیع داشته باشید کتاب خوبی است ولی اگر می‌خواهید صرفا یک دور اصول عقاید شیعه را بدانید کتاب آقای سبحانی قطعا بهتر است. اگر اهل بحث و تحقیق نیستید خواندن این رساله فقط به میزان سردرگمی‌تان می‌افزاید.