یادداشت عطیه عیاردولابی

        یه قول سید احمد مدقق سفرنامه درباره افغانستان زیاده. اگه خارجی‌ها نوشته باشن که با نگاهی به جنگ‌های طولانی و تاثیر اونها بر این سرزمین بوده و اگه ایرانی بودن با تاکید بر فرهنگ و تاریخ و زبان مشترکمون نوشته شده.
حالا سفرنامه‌ای اومده که کمی تفاوت داره. خانم قره‌باغی سالهاست مددکاره و از همون دوران کارورزی از هر روش و راه قانونی و غیرقانونی برای کمک به مهاجرین قانونی استفاده کرده. پیشنهاد می‌کنم مطالب و استوری‌هاش درباره مهاجرین افغانستانی رو حتما بخونید چون از زاویه‌ای حرفه‌ای و بدون تعصب به این مقوله که عده‌ای تبدیلش کردن به معضل، نگاه کرده.

بگذریم. همنشینی سالیانی نویسنده با مهاجرين باعث شده ایشون همه جا از افغانستانی‌ها با عنوان وطن‌دار (هموطن) یاد کنه. همین میشه که نوروز ۹۸ تصمیم میگیره سرزمین وطن‌دارهاش رو ببینه. اون موقع، دوره فطرت افغانستان بین دو حکومت طالبانی بوده و شاید همه به آینده افغانستان امیدوارتر بودند. 
آشنایی قبلی نویسنده با فرهنگ افغانستانی و  داشتن دوستان و آشنایانی آنجا به واسطه دوستانش در ایران کمکش کرده تا به لایه‌های درونی‌تری از زندگی گروهی از افغانستانی‌ها بره. دیده‌هاش رو با بیانی طنزآمیز ترکیب کرده و برای ما نوشته. 
به نظرم تنها ایرادی که میشه به کارش گرفت اینه که کم بود. می‌شد با جزئیات بیشتر نوشت و حرف‌های بیشتری زد ولی نویسنده خیلی عجله داشت. 

ایراد دیگه که دخلی به نویسنده نداره شکل و قطع کتابه. نشر میخ کتاب‌هاش رو تو قطع بروشوری ( نمی‌دونم درستش چیه، برای اینکه بدونین چقدره این رو نوشتم) منتشر کرده و راستش خوندنش سخت بود. گتاب رو نه میشه یه دستی گرفت و نه دو دستی. هر کدوم یه طور نامانوسه.