یادداشت Mohammad Taheri

        للباقی
 نکات جالبی این کتاب داشت. یک نکته زیبایش این بود که نیاز نشان دهنده استعداد است. بهشت منزل است نه مقصد.
رشد به تکامل جهت می دهد. 
اگر انسان برای این زندگی محدود خلق شده بود استعدادهای محدودی هم می داشت!
من همیشه برایم سوال بود که آیا در عالم باقی رشد و پیشرفت داریم؟ مرحوم صفایی می فرمایند که انسان در عمر محدود خود پاهایی تربیت می کند و مرکب های درست می کند که بتواند بی نهایت راه را برود. در این دنیا پاها ساخته میشود و در آن مرحله راه ها پیموده می شود. این تعبیر فوق العاده ست. یعنی با این وضعیت بی توشه ای راهی طی نمی شود در عالم باقی. البته این ترجمان فرمایش امیرالمومنین(ع) است که آه من قله الزاد و طول الطریق... .
این که گفته می شود:«اقرء تُرقَ» یعنی بخوان و بالا برو.
کتاب کم حجمی بود اما نکات قشنگ، زیاد داشت.
للحق