بعد از آتش بدون دود و یک عاشقانه آرام، هرچه از نادر ابراهیمی خوانده‌ام توی ذوقم خورده. تکراری بودن، شعاری بودن، دیالوگ‌های تمام‌نشدنی و شخصیت‌های کاریکاتوری چیزی است که حال آدم را بد می‌کند. پس این کتاب هم مثل بر جاده‌های آبی سرخ حقش اخراج از کتابخانه و فراموشی است.
