یادداشت محمدهادی رمضان‌زاده

        خوندنش مفید بود. تا حدی که بدونم، بیشعوری شاخ و دم نداره. وقتایی که لجاجت می‌کنم، وقتایی که از قدرت درک و همدلیم در برخورد با بقیه استفاده نمی‌کنم، وقتایی که «دلم میخواد» و هیچ منطق و فکر و فلسفه و دین و ایمونی پشت کاری که می‌کنم، حرفی که می‌زنم نیست...«بیشعوری» درمان دفعی و مقطعی نداره؛ غریزه حیوانی -دشمن بین دوپهلوی آدمیزاد، نَفْسِ اماره- همیشه و همه‌جا هست، همیشه و همه‌جا «لأمارۀ بالسوء»و همهیشه و همه جا هم، بیشعوره! باید زور زد، خون دل خورد و همه علائم و شواهد و توطئه‌هاش رو ردیابی کرد و زور زد برای کاهش حوزه نفوذ و تخفیف اثرات سوءش...همین!