یادداشت آرش میراحمدیان

        جالبه که کارهای صادقی توی دهه‌های ۳۰ و ۴۰ از خیلی داستان‌های امروزی مدرن‌ترن و جسارت بیشتری دارن (همینه که خوندن سنگر و قمقمه‌های خالی رو واجب می‌کنه). 
مطمئناً همه‌ی داستان‌های مجموعه رو دوست ندارم ولی نمی‌تونم بگم از فلان داستان بدم اومد یا خوب نبود. پیشرفت نویسنده رو پله پله می‌تونین متوجه بشین (به خاطر همین توصیه می‌کنم داستان‌ها رو به همین ترتیبی که هستن بخونین)
سراسر حادثه، غیر منتظر، قریب‌الوقوع و هفت گیسوی خونین رو بیشتر از همه خوشم اومد.