یادداشت الهه عباسپور

        نقاشی‌ها عالی بودن. به طرز فعالی عالی بودن؛ یعنی با بچه ارتباط می‌گرفتن و قصه رو پیش می‌بردن. با توجه به این‌‌که کتاب برای رده سنی نوخوان بود، این اتفاق واقعا جذابش می‌کرد. بین داستان هم مناسب با روند قصه، بازی و سرگرمی داشت. شمارش رو با بچه‌ها تمرین می‌کنه. حتی توی قصه‌گویی و دیالوگ‌ها هم حسن‌زاده‌ی عزیز توجه می‌ده کودک رو به این‌که داستان قراره باهاش ارتباط بگیره! همون‌قدر که موش سر به هوا باید حواسش به قصه و بچه‌ها باشه، بچه‌ها هم باید حواسشونو جمع موش‌ها و قصه‌شون کنن. چیزی که دوست نداشتم جاییه که موش‌های دیگه دوستشون رو بد خطاب می‌کنن و دو صفحه کامل هم فقط همین الفاظه! ۶ تا کلمه‌س ولی تو چشمه حسابی.
من به سرم زد که این کتاب کودک، کتاب کودک‌تره. البته این تا حد زیادی اشتباهه؛ چون باقی کتاب‌های کودک و نوجوان هم کتاب کودک‌ و نوجوان‌ان و فقط رده‌بندی سنی‌شون فرق می‌کنه. اما بعد دیدم بی‌راه هم چنین فکری نکردم چون نحوه قصه‌گویی و تصویرگری این کتاب به رده‌سنی ادعاییش می‌خوند. بعضی کتاب‌هایی که خوندم این‌طور نبودن؛ مثل کتاب دایره یا تبر یا سیکادا.
پذیرش تفاوت‌ها، همکاری و همیاری، نفی منفعت‌طلبی؛ اینا رو من برداشت کردم.