یادداشت زینب محمدقلی‌زاد

        می‌خواستم سر فرصت یادداشت بهتری برای این کتاب بنویسم اما همین حالا که از خواندن اخبار جنگ به بهخوان پناه آورده‌ام دلم خواست چیزکی برای این کتاب بنویسم.
یک کلاسیک معمولی حتی خیلی معمولی! این اولین جمله ای است که درباره‌ی استونر به ذهنم می‌رسد. نثر خواندنی دارد و می‌شود گفت تمام خلاقیتی که نویسنده از پیرنگ و ماجرا دریغ کرده در توصیفات و نثرش به کار گرفته است. تکلیف شما از همان ابتدا با شخصیت اصلی معلوم است و با این وجود کششی وجود دارد که مخاطب را تا آخر همراه خود می‌برد اما اغراق است اگر نگویم که گاهی خواندنش ملال‌آور می‌شد. نویسنده تلاش نکرده بود تا من مخاطب را به کار بگیرد از ذهن من هم برای تکمیل گفته‌هایش استفاده کند. یک راست مسیرش را پیش گرفته بود و می‌رفت بی آنکه حواسش به من هم باشد. همه چیز خطی و ساده و تکراری. مزیتش همان نثر و تلاشش برای زنده کردن ارزش‌هایی است که رو به فراموشی است. از خواندنش پشیمانم؟ به هیچ وجه دوستش دارم اما با ذکر تمام مواردی که گفتم.