یادداشت Melika_ Ghanami

        سور بزیکی از شاهکارهای ماریو بارگاس یوسا، برنده نوبل ادبیات، است که با روایتی پیچیده و چندلایه، آخرین روزهای حکومت دیکتاتوری رافائل تروخیو در جمهوری دومینیکن را به تصویر می کشد. یوسا با مهارت خاص خود واقعیت تاریخی و تخیل ادبی را در هم می آمیزد تا پرتره ای تکان دهنده از قدرت، فساد و فروپاشی یک نظام استبدادی ارائه دهد.  
داستان از زبان اورانیا کابرال روایت می شود، زنی که پس از سال ها دوری از وطن به جمهوری دومینیکن بازمی گردد و خاطرات تلخ دوران حکومت تروخیو را مرور می کند. در سال ۱۹۶۱، تروخیو که به «بز» معروف بود، با شبکه ای از خشونت و ارعاب بر کشور حکومت می کرد. او که روزی مورد حمایت قدرت های خارجی بود، حالا درگیر توطئه هایی از درون و بیرون حکومت خود شده است. یوسا با نثری قدرتمند فضای خفقان آور آن دوران را توصیف می کند و نشان می دهد چگونه ترس و وحشت در تمام لایه های جامعه نفوذ کرده بود.  
از نظر من این کتاب شاهکاره اما تروخیو نسبت به چیزهایی که ما تجربه کردیم چنان دیکتاتور بزرگی هم نبود.