عاشق شخصیت هِدا کووالی ام. قدرتش در اوج ضعف. صمیمیتش در اوج غربت. صداقتش و مرثیه خوانی نکردنش وقتی که ساده ترین شکل نوشتنش میتوانست صرفا یه مرثیه طولانی باشد. وی هِدا مرثیه نمیخواند. امید میدهد و نور رو بهمون نشون میده وقتی که همه جارو ظلمات فرا گرفته.
