یادداشت زهرا ساعدی

        خواندن این کتاب یک‌جورهایی توفیق اجباری شد. روزهای اولی که به محل کار جدید‌ رفته بودم چندان کاری نداشتم و دنبال کتابی بودم که حوصله‌ام کمتر سر برود. این کتاب جزو هدایای بسته‌ی نوزادی است که شرکت به کارکنان می‌دهد و در دسترس بودنش باعث شد شروعش کنم.
مشکلم با کتاب دوز بالای مذهبی بودنش است. بیشتر نویسنده‌ها مذهبی‌اند و نقش دین و مذهب در روایت‌ها زیادی پررنگ است. در روایت مجید فضائلی که نه تنها دوز مذهب پررنگ بود که کلا انگار روایت تشییع قاسم سلیمانی را می‌خواندی نه روایتی در مورد بچه. به جز‌ مذهبی بودن، به نظرم روایت‌ها قوی نبودند. یا زیادی درونی و حسی شده بودند که چندان قابل لمس نبود یا روایت ساده‌ی روزمره با بچه که جذاب نبود. 
در بین روایت‌ها این‌ها را دوست داشتم:
مصائب سکوت حسام اسلامی
بچه‌ی آدم مهدی حمیدی پارسا
ما با عماد دنیا را پیاده گز می‌کردیم یحیی شامخی