یادداشت 𝙷𝚘𝚖𝚊 𝚃𝚊𝚟𝚘𝚞𝚜𝚒𝚊𝚗

        مکبث از شکسپیر یکی از اون نمایشنامه‌هایی بود که خیلی خیلی زیاد به دلم نشست. توی این داستان همه‌چیز پیدا می‌شه: قدرت و جاه‌طلبی، وسوسه، عذاب وجدان، خیانت، عدالت و حتی سقوط و فروپاشی انسان.
من موقع خوندنش مدام بین شگفتی و غم و هیجان در نوسان بودم. شخصیت مکبث برام نمونه‌ی انسانی بود که خودش رو اسیر وسوسه کرد و کم‌کم از قهرمانی شجاع به شاهی خون‌ریز تبدیل شد. لیدی مکبث هم با تمام قدرتش در آغاز، آخرش زیر بار وجدان شکست.
اما از همه بیشتر مکداف رو دوست داشتم؛ نماد عدالت و شجاعت، کسی که ایستاد و در نهایت حق رو به جای خودش برگردوند. برای من او بهترین شخصیت نمایشنامه بود.