یادداشت زهرا علیمردانی
1404/2/27
باز هم نک و نال انسان معاصر، و خب به نظرم وقتی ناله های لنی در خداحافظ گری کوپر و جاسپر در جزء از کل و یا حتا هولدن در ناطوردشت را شنیده باشی، ناله های هانتا خیلی تأثربرانگیز نخواهد بود. شاید هم از پراگ و انسان پراگی توقع بیشتری میرفت. دوگانه های چندی که در کتاب ساخته شده بود، قشنگ بود. مسیح و تائو ، آسمان پر ستاره و فاضلاب های پر از موش پراگ، آسمان پر ستاره ی بالای سر کانت و قانون اخلاقی درون وجودش، تحبیب و تحقیر توأمان وجود، پیشرفت به سوی آینده و پسرفت به سوی مبدأ، دکمه سبز و قرمز و ..... ولی فقط همین بود. چیزی درگیرکننده تر از این ثنویت منتشر در همه ی ابعاد عصر جدید نداشت. و اینکه چون داستان در سال های بعد جنگ دوم و در اروپای شرقی میگذشت، نقد کمونیسم و ... اینا بیشتر چسباندن چیزی که نیست به کتاب بود. بار اضافه ای بر دوش تنهایی پر هیاهو. متن سبک و روان پیش میرفت. و از خواندن کتاب حس خستگی به من دست نداد. پایان بندی هم ابتدا برایم بدیع بود و دور از ذهن، ولی فکر می کنم، احتمالا این منطقی ترین و در دسترس ترین پایان بندی بود. این طور تمام نمیشد ،مثلا چطور میخواست تمام شود؟ پایان بندی مکرری در این قسم کتابها. انسان بیچاره ی معاصر!
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.