یادداشت مهرناز بهروش

        اولین کتابی که از بکمن خوندم و احتمالا آخریش!
اشتباه نکنید، سبکش خوب بود اما برای من هم لوس بود هم تکراری. لحنش به‌شدت منو یاد راهنمای کهکشان انداخت و برای همین دوستش نداشتم. فقط چون کوتاه بود تمومش کردم و این‌که از کل مبحث خوشم اومد.
بکمن سعی داره توی این کتاب از برونگرایی و زندگی اجتماعی امروزه انتقاد کنه، این‌که دنیا خیلی به سمت اجتماعی شدن رفته و چطور به آدم های تنها و منزوی برچسب افسرده و افسردگی میزنن یا این‌که تنها بودن توی دنیای امروز چقدر سخت شده