یادداشت زهره دهدشتی

        دیلماج اولین کتاب ۱۴۰۲ بود که سه‌چهارساعته هم خوانده شد. لذت‌بخش بود و آگاهی‌دهنده. دوست داشتم طولانی‌تر می‌بود و سرعت گذشتنش از بعضی بخش‌ها و خرده‌روایت‌ها کمتر. برخلاف خیلی‌ها، من از روایتِ صرف و بی‌طرفانه در ادبیات (نه تاریخ) خوشم نمی‌آید. دوست داشتم حالا که کتاب با انتخاب شخصیتی ساختگی در بستری واقعی، به‌طرزی هوشمندانه هم تاریخ است و هم نیست، حضور نویسنده را علی‌الخصوص در بخش‌های غیرتاریخی و داستانی بیشتر حس کنم. نمی‌دانم چه چیزی جناب شاه‌آبادی را برای تمام‌کردن این کتاب به عجله انداخته و دلیل این روایت‌ها و حرف‌های نیمه‌کاره و منعقدنشده چیست؛ اما خب نثر خوب و پخته و متناسبی داشت و همین هم برای منِ ادبیاتی در این قحطیِ نثرهای تمیز و قوی، راضی‌کننده بود. خرسندم از خواندن دیلماج؟ بله.