یادداشت امیرحسین ملکی

        محفل ققنوس مثل قهوۀ تلخی است که باید در آرامش و جرعه‌جرعه آن را نوشید و لذت برد. 
معمولاً کتاب‌هایی که داستان طولانی و ساختار قوی دارند، یک فصل نفس‌گیر و سخت‌خوان و کم‌هیجان دارند که وظیفۀ پرده‌برداری از ریشه‌های درگیری داستان و زمینه‌چینی برای تحولات آینده را به دوش می‌کشند. در مجموعۀ هری پاتر، جلد پنجم یعنی همین محفل ققنوس این وظیفه را برعهده دارد. 
البته که کتاب سوم هیجان بیشتر و ضرب‌آهنگ تندتری دارد نسبت به دو کتاب قبلی.
نکتۀ بسیار مهم و جالب اینکه شخصیت‌های هری پاتر هیچکدام صفر و صدی نیستند. هر شخصیت نقاط تاریک و روشن مختص خودش را دارد. رفتارهای لجوجانۀ هری، بی‌تفاوتی‌ها و خنگ بازی‌های رون، توی مخ بودن هرمیون، ناراحتی قدیمی و فراموش نشدۀ اسنیپ از پدر هری و در آخر هم اعترافات دابلدور، هر کدام باعث می‌شوند که ما این شخصیت‌ها را بیشتر دوست داشته باشیم و باور پذیرتر باشند برایمان.