یادداشت زهرا قدیانی

        خوب نبود.
خانواده دیوان بیگی، مثل اسمش بیشتر شبیه خانواده یک کارمند حداکثر ارشد است تا یک هنرمند.
شخصیت شهدخت اصلا باورپذیر نبود. شاید اگر ده سال پیش این کتاب را می‌خواندم بیشتر باورش می‌کردم تا الان. اینکه شهدخت مدام دستکش دست می‌کرد و ظرف می‌شست‎، اینکه انقدر مثل زنهای وسواس به تمیزی خانه حساس است، مدام او را از نقشش دورتر می کند.
فیلمش را هم دیدم گاهی نقایص کتاب را برطرف کرده بود و دوز قرتی‌گری را پری را متناسب کرده بود اما شدیداً خانواده گرا بود و این خیلی به مذاقم خوش نیامد.