یادداشت فاطمه نجفی

        موی زن ها را فر می زدند که دل یار از توی زلف سُر نخورد پس چرا دل هیچکس تو ی این زلف پر چین و شکن زندانی نمی شد؟روزگار عوض شده بود ؟ مو باید بی چین و شکن می بود ؟باید مو هایم را می چیدم. حلقه حلقه قیچی می کردم و یک دسته موی پر چین و شکن را برایش می فرستادم .هرکجای دنیا که بود ....