یادداشت امیر راد

        نمایشنامه‌ی دست‌های آلوده اولین اثری بود که از سارتر خوندم.
و باید بگم حسی که از ماهیت داستان این کتاب گرفتم در نهایت یک نوع پوچ گرایی متفاوت بود. 
اما ماهیت جدال های برخی شخصیت ها با هم دیگه  بسیار زیبا جلوه میکرد و دیالوگ های تاثیرگذاری داشت و به صورت کلی نمایشنامه‌، در حیطه‌ی  یک جامعه‌ی بسته و انسان‌هایی بود که پیروی کورکورانه‌ رو به تفکر و تعمق و چرایی مسائل ترجیح میدادند.
سعی کردم طوری توضیح بدهم که هم داستان فاش نشه و هم یک قلقلک فکری و جرقه ای در  ذهنتون  به وجود بیارم، تا برید سمتش.
اما برام عجیب بود تو بعضی بخش ها قلم مترجم، محاوره‌ای میشد. بعضی قسمت‌ها هم  کتابی میشد و خیلی این مسئله ارتباط موثر و حسی که  خواننده  میتونه اون لحظه با کتاب برقرار کنه رو از بین میبرد.
با تشکر از بهخوان.