یادداشت عین جوادزاده

        راستشو بخوای، این جلد اول همون چیزیه که همه رو عاشق آنی می‌کنه. شروعش با اون اشتباه خنده‌دار (فرستادن یه دختر یتیم به جای پسر بچه) خیلی زود فضای قصه رو زنده می‌کنه. آنی با تخیل بی‌پایانش و زبون تند و تیزش نه فقط مارلا و متیو رو نرم می‌کنه، بلکه کل گرین گیبلز رو از یه خونه خشک روستایی به یه جای پر از رنگ و زندگی تبدیل می‌کنه. طنز و شیرینی کتاب خیلی به دل می‌شینه و مونتگومری توصیف طبیعت و روستا رو جوری نوشته که انگار خودت وسط جزیرهٔ پرنس ادوارد وایسادی.

حالا اگه بخوام سختگیر باشم، باید بگم بعضی جاها توصیف مناظر اونقدر طولانی میشه که ممکنه حوصله بعضیا سر بره. همین‌طور بعضی اتفاقات زیادی خوب پیش میره و کمی آرمانی به‌نظر میاد—مثلاً مشکلات اجتماعی یا سختی‌های واقعی یتیم بودن، خیلی سریع با خوش‌بینی حل میشه. ولی بازم جذابیت شخصیت آنی و شوخ‌طبعی داستان این ایرادارو می‌پوشونه.


نمرهٔ کلی: ⭐ ۴ از ۵ — چون هم شخصیت‌پردازی قویه و هم حس خوب می‌ده، ولی کمی طولانی‌گویی و آرمان‌گرایی داره.

شخصیت‌ها: ⭐ ۴.۵ — آنی، متیو، مارلا و دایانا همه زنده و واقعی به‌نظر میان.

خط داستانی/پلات: ⭐ ۳.۸ — داستان بامزه و پراتفاقه ولی بعضی جاها قابل‌پیش‌بینی یا کش‌دار.

سبک و زبان: ⭐ ۴.۲ — نثر شاعرانه و پر از تصویر، ولی برای بعضیا شاید زیادی توصیفی باشه.

پیام و فلسفه: ⭐ ۴ — امید، مهربونی و تخیل رو خوب منتقل می‌کنه، هرچند مشکلات جدی رو ساده می‌گیره.

تازگی و تأثیرگذاری تاریخی: ⭐ ۴.۵ — تو زمان خودش تازه و تأثیرگذار بود و هنوز هم الهام‌بخشه.