یادداشت احمد رضائیان

        هیچ‌وقت مستور را نفهمیدم!
نه اینکه نتوانم، نه؛ نخواستم که بفهمم!
معتقدم وقتی نویسنده «ایرانی» در روایت یک داستان مبتنی بر بومِ جامعه‌ای آشنا برای ما، تمام تلاش خود را می‌کند تا از استعاره بالاتر نرود و لایه‌های درونی شخصیتش را برای مخاطبش باز نکند؛ چرا منِ مخاطب باید تلاش کنم خودم را به زور به دنیای او وارد کنم؟!