یادداشت زهرا نجاری

        اون همه درد و رنج و سختی و شکنجه رو موقع خوندن تحمل کن و جلو برو تا در نهایت دریچه ی نور کم جونی باز شه و تو رو امیدوار کنه به آینده ی افغانستان... چرا؟ چون حالا امریکا اومده و اوضاع داره بهتر میشه و شخصیت اصلی دوم ماجرا به وطنش برمی گرده

به نظرم خالد حسینی رو میشه اصغر فرهادی ِ ادبیات افغانستان در نظر گرفت. چرکی ها و تاریکی ها رو به جای اینکه با لنز دوربینش اونقدر بزرگ کنه که هیچ چیز دیگری رو نبینی، اونها رو لا به لای صفحات کتابش میذاره و اونقدر با مهارت بهشون بال و ر میده که تو باور میکنی چیزی جز این وجود نداره

از نظر تاریخی ارزش خوندن نداره، اونقدر تاریکه که لذت خاصی هم نداره خوندنش، اما قطعا نویسنده ی با مهارتیه و میشه برای «نوشتن» ازش یاد گرفت