یادداشت Saba

        دنیای قشنگی بود...دلم نمی‌خواد این دنیا جزئی از گذشته م بشه.
شیرین بود تمامش شیرین بود.حتی پر استرس ترین و دردناک ترین قسمت های داستان.
پایانش کامل و فوق العاده بود و هیچ سوالی بی جواب باقی نموند.همچنین هیچ اشتباهی توی نوشتار و ارتباط ماجرا پیش نیومد( فصل اول و دوم یه ذره اشکال داشتن ولی این یکی نه)
همانطور که خود امانی گفت :( هیچ شخصیت منفی آن قدر که می گویند بد و هیچ شخصیت مثبتی آنچنان که می گویند معصوم نیست.) این کتاب در تمام ابعادش این جمله رو ثابت کرد!
قوی ترین شخصیت های داستان از نظر شخصیت پردازی امانی ( شخصیت اصلی) ، سلطان( شخصیت منفی اصلی) و قسمت آخر تا حدودی شزاد و سم هم بودن.
هیچ چیز این داستان اونقدر آرمانی نبود که با احساسات انسانی در تضاد باشه یا خیلی واکنش شخصیت ها دور از ذهن باشه؛
شخصیت های مثبت و منفي که خوبِ خوب و بدِ بد نبودن...گول می خوردن،توی تله می افتادن،گرفتار می شدن،رنج می کشیدن و...
روند داستان غیرقابل پیش بینی بود و تقریبا تمام پیش بینی هام اشتباه در اومد و غافلگیر شدم.بی نهایت دوستش داشتم.همه چیز متعادل بود و همه شخصت ها قابل درک بودن،البته این به این معنی نیست که شخصیت پردازی همه قوی بود.
جین توی دو جلد آخر فقط تکیه گاهی برای امانی بود،احمد انگار هیچ توانایی جز تصمیم آخر گرفتن نداشت، عز و ماز هم انگار به جز قدرت دمجی شون چندان عقلی نداشتن، رحیمی که موثر بود ولی تاثیرش رو خیلی کمرنگ نشون داده بودن و دلیله ای که تقریبا هیچ نقشی نداشت!
در عوض شخصیت امانی خیلی خوب شکل داده شده بود.صادق بود،می ترسید،احساس حقارت می کرد،شک میکرد ،حتی اعتراف کرد می خواد سلطان تحسینش کنه،عصبانی می شد،ولع به زنده موندن داشت،عذاب وجدان می گرفت،رنجش رو بیرون می ریخت.
دقیقا یه آدم قابل لمس نه فقط یه ربات مثل جین.
سلطان مخصوصا توی جلد دوم خیلی خیلی خوب توصیف شده بود ( تو هیچ کتابی شخصیت منفی اینقدر دقیق شرح داده نشده بود)
منفي بود که احساس داشت (همه شخصیتای منفی احساس دارن ولی خیلی قدرت میخواد نشون دادن این احساسات)
شزاد...فوق العاده بود.بدون شزاد کتاب و انقلاب احمد به هیچ جا نمی رسید.شخصیتش مثل سلطان بود اما در جهت مثبت و در پایان به چیزی که لایقش بود رسید و این لحظه مورد علاقه م از داستان بود.
و آخر هم سم که شوخ طبعی ،خودسری،بی پروایی و ... همش رو دوست داشتم چون اگه سم نمی بود یاغی شن ها هیچ طعمی جز ترس نداشت.
این تمام احساسات من درباره این مجموعه نبود ولی باز هم تا جایی که تونستم نوشتم و امیدوارم هیچ وقت این کتاب و شخصیتاش از یادم نرن.