یادداشت زهراسادات حجازی

        این کتاب همینطوری که از اسمش پیداست، قسمتی از زندگی حضرت علی (ع) هستش از ازدواج‌شون با حضرت فاطمه (س) تا شهادت بانو. متن روانی داره و مستند نوشته شده، همچنین منبع هر بخشی ذکر شده‌است. 
بعضی از دوستان انتقادات جدی به این کتاب وارد کردن، من جمله این نقدها اینست که از زبان یک معصوم نوشته شده و این درست نیست، من منکر مقام والای معصومین نیستم ولی پیامبران و امامان از جانب خداوند منصوب شدند که الگوی ما قرار بگیرن، ائمه برترین انسان‌ها هستند اما از جنس بشرند، اگر قرار باشه ما دائما اونها رو از خودمون جدا کنیم نمیتونیم تلاش کنیم بهشون نزدیک بشیم. اتفاقا من از اینکه داستان از زبان امیرالمؤمنین بود لذت بردم و احساس می‌کردم ایشون واقعا دارن این داستان رو بیان می‌کنند؛ به جد معتقدم این کتاب می‌تونه شروعی خوب برای باز شدن مسیر کتابهایی باشه که برای عوام قابل فهم و جذابند و در عین حال مستند و دقیق نوشته شدند. عزیزانی هم که در پی فهم عمیق‌تر و کامل‌تری هستن میتونن به اصل کتب تاریخی مراجعه کنن. ان شاءالله در آینده شاهد کتابهایی مشابه اما قوی‌تر خواهیم بود.
      
43

21

(0/1000)

نظرات

صَعوِه

صَعوِه

1402/6/25

من هم کتاب رو نخوندم اما تقریبا ۷۰ درصد نقد ها به خاطر اینه که امام علی رو تا حدی بالا می برند که انگار حق ندارن مثل ما ابراز دوست داشتن یا نداشتن یک چیز عادی رو داشته باشن! خب این خیلی غلطه.
از بریده ها این برداشت رو کردم که جملات ساده ان و اتفاقا خیلی هم فرقی با بقیه زندگی نامه ها ندارن؛ فقط راوی خود امام هست که خیلی هم ایده خوبیه.
خلاصه که خیلی موافقم باهاتون:)

1

عزیزین 🥰 ممنون بابت نظرتون ❤️

0

فکر می کنم نقدها رو دقیق مطالعه نکردین. اول اینکه به مستند و دقیق بودنش هم اشکال وارده دوم اینکه ایراد گرفتن به اینکه از زبان معصوم نوشته شده به جهت اینکه ائمه (ع) از دسترس و الگو بودن خارج بشن نیست، بحث اینه که اینقدر راحت با چهار تا منبع زدن و چهار تا روایت خوندن نمیشه خود رو جای معصوم گذاشت و فکر کرد و حرف زد. مشکل اینجاست که بیشتر اون چیزهایی که در زبان معصوم گذاشتن شرحی است که مورخین نوشتن که لزوما سندش به معصوم (ع) نمی رسد یا مشاهده بی واسطه نبوده. گزارش های تاریخی که صحت و سقمش محل بررسیه واقعا، همه گزارش های تاریخی به لحاظ محتوا و سند صحیح نیستند. فهم مورخ است از احوال معصوم (ع) آن هم با واسطه. این رو هم توجه داشته باشیم که وقتی کلامی یا حالتی یا رفتاری رو به معصوم نسبت میدیم یا از زبان معصوم بیان میکنیم با توجه به اینکه ما شیعیان فعل و قول و تقریر معصوم رو حجت میدونیم، باید با دقت کافی انجام بشه چون میتونه کاری رو حرام جلوه بده یا مستحب یا مکروه و ... .  شخص زبده ای می تونه این کار رو انجام بده که به تاریخ و حدیث تسلط داره، این شخص باید اطلاعاتش رو در اختیار نویسنده قرار بده .

1

به قسمت دوم یادداشتتون هم نقد دارم، برای حرکت در مسیر امام (ع) نیازی نیست ایشون رو شبیه خودمون بکنیم یا ایشون رو در حد و اندازه ی ظرفیت روحی خودمون پایین بکشیم، باید خودمون رو بالا بکشیم. بدون این مدل نوشتن هم زندگی اهل بیت علیهم السلام قابل الگوگیریه، نمونه ی واضحش کسانی هستند که در دورانشون این خود را به جای معصوم گذاشتن نبود ولی در این مسیر قدم برداشتن. لازم نیست ساده سازی حتما به این صورت باشه. با زبان محاوره نوشتن و یا سخن گفتن از زبان معصوم (ع) مخالف نیستم ولی به شرطی که ملزومات آن هم رعایت شود، شان رعایت شود، صحت کلام مشخص شود، بتوانیم درون خودمان حالات درونی معصوم را تا حدودی درک کنیم تا بشود گفتاری یا کلامی خلق کنیم و ... . از آن طرف هم این نگرانی در مورد الگوگیری وجود دارد، گاهی آدم می ترسد این ساده سازی ها به حدی برسد که دیگر شخصیت معصوم را آن قدر دم دستی ببینیم که او را اسوه ندانیم. صرفا یک انسان خوب تصور کنیم.

1