یادداشت رضا صادقیان

        مشهور است که داستان‌نویسیِ مدرنِ فارسی با «فارسی شکر است»، اثرِ محمدعلی جمال‌زاده، در دی‌ماهِ ۱۳۰۰ آغاز شده‌است؛ اما حقیقت آن‌که سعید نفیسی پنج سال پیش از آن، یعنی در شهریور‌ماهِ ۱۲۹۵، داستانِ کوتاهِ «خانۀ پدری» را نوشته و بعدها در مجموعه‌داستانِ «ستارگانِ سیاه» منتشر کرده. بنابراین، سعید نفیسی را باید نخستین داستان‌نویسِ مدرنِ ایرانی به شمار آورد. اما او تنها داستان‌نویس نبود، بل‌که محقق، مصحح، تاریخ‌نگار، زبان‌شناس و کتاب‌خوانی ماهر بود. ایرج افشار در وصفِ او گفته‌است: «احتمالاً باید کتاب‌بازترین فردِ تاریخِ معاصرِ ایران را سعید نفیسی دانست.» کسی که حتی در شبِ عروسی‌اش دست از کتاب و کتاب‌بازی برنداشت و با هم‌سرش مشغولِ تصحیحِ یک کتاب شد!

خواندنِ زندگی‌نامۀ این ادیبِ صاحب‌فضلِ خوش‌نویسِ کتاب‌بازِ دانش‌ور از زبان پیمان طالبی برایم تجربه‌ای لذت‌بخش بود. کتاب را نشرِ ققنوس با کیفیتِ مطلوبی به طبع رسانده.