یادداشت زهرا عبدالهیان

        با فراز و فرود های بی شمار نسرین بانو ، همراه شدم و عمیقا درک کردم آرامش اکنون ما از خم شدن راست  قامتانی  چون بهمن بوده و هست...
 عمیقا غصه خوردم واشک ریختم .
صبوری مادر، مادر شوهر ، خواهر ها و تک تک زنان داستان، که هر کدام به تنهایی مثنوی هفتاد من خواهدبود اگر قلمی یارای نوشتن را داشته باشد.
از همبستگی و دلدادگی خانواده ها در آن دوران لذت بردم و البته غبطه خوردم به حال امروز خانواده ها... که خود را از هم پنهان میکنند و هرکس در لاک تنهایی خود فرو رفته است
بقدری کتاب عالی روایت و نوشته شده بود که تو را مجاب میکرد تا انتهایش بخوانی بدون مکث.
و در اخر... 
انتخاب اسم ساجی برای کتاب بسیار به جا بود