یادداشت علیرضا کوچک‌پور

        اثری قدیمی و ارزشمند که از نمادها بخوبی استفاده کرده و موضوعات مهمی را با زبانی ساده بیان می کند.
این نمایشنامه سرنوشت قومی را نشان می دهد که بجای اتحاد در برابر دشمن، پشت یکدیگر را خالی میکنند و با پیدا شدن این ضعف به بیگانگان محتاج می شوند تا بیایند و آنها را از سرنوشت شومی که معلوم نیست تقاص کدام گناهشان است! نجات دهند.
قومی که حافظه تاریخی ندارد و پس از زخم خوردن دوباره و دوباره تصمیم غلط خود را تکرار می کند و دوباره از سوراخ قبلی گزیده می شود  و دوباره به بیگانه اعتماد می کند.
این اثر در دهه پنجاه نگارش یافته ولی قدرت قلم نویسنده و پرداخت هنرمندانه او باعث شده وقتی این نمایشنامه را می خوانیم با آن احساس قرابت و نزدیکی می کنیم.
شاید وقت آن رسیده باشد که با خود بیاندیشیم، جامعه ما چقدر خودآگاهی تاریخی دارد؟ آیا گذشته خود را فراموش کرده ایم؟ آیا قرار است دوباره از همان سوراخ های قبلی گزیده شویم؟