یادداشت محمدتقی ریاحی

        امروز کتابچه «شهید ابراهیم هادی» رو خوندم🙂
یعنی یه جورایی ، یه یک ساعتی با شهید ابراهیم هادی خلوت کردم با این کتاب. از کودکی خیلی تعریف این شهید بزرگوار رو شنیده بودم و از اول هم خیلی دوستش داشتم با اینکه خیلی از زندگیشون چیزی نمیدونستم. امروز اما فرصتی شد تا این کتابچه رو بخونم و در مورد ایشان اطلاعات بیشتری کسب کنم🙂 خیلی کتاب قشنگی بود. زندگی شهید هم خیلی معنوی بود. خیلی ازشون یاد گرفتم. عجب زندگی عجیبی داشت. هر خاطره‌ای که میخوندم از ایشان، با خودم میگفتم «این آدم واقعا اهل زمین نبوده. از آسمان ها اومده بود و به آسمان ها هم برگشت.» شهید ابراهیم هادی واقعا یک الگوی بی نظیر یا حداقل کم نظیر است. الگویی که آمد تا به ما انسانیت یاد بدهد و به ما یادآور شود که ما فراتر از این جسم هستیم و اهدافمان هم باید فراتر از این دنیای مادی باشد. ابراهیم از شهرت هم خوشش نمیاد؛ تا زمانی که زنده بود نمیخواست خیلی در چشم باشد، برای همین خدا آنقدر بزرگش کرد که با اینکه به آرزویش رسید و همچون مادرمان حضرت زهرا (سلام الله علیه) مزارش مشخص نیست و شهید گمنام است، اما نام و یادش همیشه در نزد مردم ایران گرامی است❤️‍🩹🥲
کاش من هم بتونم از ایشون، حداقل یه کمی هم که شده توی زندگیم الگو بگیرم😔 

در صفحه آخر کتاب آمده است:
ابراهیم آنقدر روحش بزرگ بود که دسته دسته، دستگیر جوانان شد و آن‌ها را به مرز شهادت رساند و هنوز این جهاد او ادامه دارد. باشد او ما را هم انتخاب کند و دست ما را هم بگیرد و به محفل سیدالشهدا (علیه اسلام) ببرد.

(پ.ن : علت اینکه یک ستاره کم دادم این هست که معلوم نیست هر خاطره از شهید را چه کسی نقل کرده است و ناشر این را درج نکرده است)