یادداشت محمد خزائی

        .
سید مهدی شجاعی می‌گوید: «برج سکوت اثری است که می‌تواند ادبیات را به قبل و بعد از خود تقسیم‌بندی کند.»
.
«این حرف، حرف بسیار مهمی است.» این را هم سید مهدی شجاعی می‌گوید و ادامه می‌دهد: «معتقد هستم که بسیاری از آثار ارجمند که قبلا تولید شده‌اند، در ابتدا ناشناخته بودند و بعدها شناخته شدند. به نظرم، این اثر، اثر فاخری است و به تدریج جای خود را باز خواهد کرد و مخاطبین با این لحن و ادبیات مانوس خواهند شد.»
.
و راستش سید مهدی شجاعی در این مورد خیلی حق می‌گوید. اینکه برج سکوت ادبیات را به قبل و بعد خودش تقسیم می‌کند. ادبیات به صورت مطلق، نه ادبیات ایران، نه ادبیات فارسی و نه ادبیات به علاوه هر چیز دیگری و خب این حرف، حرف بسیار مهمی است، حرف بسیار بزرگی است.
.
حالا بعد از تمام کردن کتاب اول، آن هم به شکل صوتی، دارم به این فکر می‌کنم که عجب جنس نابی است این کتاب. چیزی در حد برادران کارامازوف و یا نوشته‌های همینگوی. بدون اضافه گویی و بازی و ادا. سرراست سرراست. با نقطه‌های فراوان و کلمات دقیق و روایت‌های منظم و دقیق. دقت‌های سرسام‌آوار و جزئیات دیوانه‌کننده و از سویی یک کل بی‌نقص و محشر. حالا تو هرچه میخواهی تعریف کن؛ تعریف‌کردنی نیست این روایت لامصب!
.
حالا بعدا بیشتر درباره‌اش می‌نویسم. این را هم که نوشتم از سر سرریز احساساتم بود. نمی‌شد بعد از خواندن کتاب نخست درباره این شراب ناب چیزی ننوشت. باقی باشد برای بعد اما.