یادداشت محمد سعید میرابیان

        یوسا، این آخرین بازمانده‌ی نسلِ طلاییِ نویسندگانِ آمریکای لاتین، دیگر پیر شده، خیلی پیر و مطمئنم مثل هر اسطوره‌ی دیگری از این پیرشدن رنج می‌برد.
بنظرم بادها رنج‌گویه‌های یوسا در قالب رمانی دیستوپیایی است؛ جایی که پیرمردی روایتِ دنیایی را بدست می‌گیرد که بسیار دیجیتالی شده، جایی که سینماها را می‌بندند و کاغذهای آغشته به جوهر را برای منافعِ زیست‌محیطی می‌سوزانند.
حال ما خواننده‌ی یک‌روز لز زندگی این پیرمردِ سنتیِ تکنولوژی‌گریز خواهیم بود.

بادها بشدت مرا به‌یاد مقاله‌ی "تمدنِ نمایشی" یوسا انداخت، گویی نویسنده تزِ اصلی مقاله_ابتذال_را در قالب داستانی برای مخاطب جا می‌اندازد.