یادداشت نرگس شفیعی

        جای قهرمان خالیست.

لابه‌لای جنگ‌های بر سر قدرت، خون و غارت

خیانت، وطن‌فروشی، تاریکی و تاریکی.

قهرمانی همچون نور می‌خواهیم ، باورپذیر،

که به هنگام نبرد، برایش نگران باشیم، آنقدر که دست به دعا برداریم؛

به تصمیمات، افکار و اعمالش مفتخر باشیم، آنقدر که تکه‌کلام‌هایش را هم تقلید کنیم؛

قهرمانی که به سختی‌اش روبروی دشمن افتخار کنیم و به بزله‌گویی‌هایش مقابل دوست بخندیم.

بر جاده‌های آبی سرخ، با بهره‌گیری از تاریخ، ارمغان‌آور قهرمانی‌ست که جایش خالیست.

نور امیدی در جنوب وطن، میان تاریکی‌های ایرانِ پس از صفوی و پیش از قاجار.

بر جاده‌های آبی سرخ، آمیزه‌ایست از تراژدی؛

فراق و فقدان یار، زخم هموطن،

عاشقانه‌ها؛ عشق به محبوب و همراهی‌هایش، عشق به خاک، ایمان راسخ

حماسه؛ نبرد، تصمیمات دشوار، یارانِ اندکِ خالص...

بر جاده‌های آبی سرخ کِشتی شناور در دل تاریخ و افسانه‌ست که خواندنش به ایرانیان وطن‌دوست پیشنهاد می‌شود.