یادداشت علیرضا فتاح

        عطارزاده به نظرم یکی از مهم‌ترین نویسنده‌های زندۀ ایران شده. پرکار، اما دقیق و پخته. فنی، اما نه ادایی. حرف حساب داره و فرم تو دستش مثل مومه. 
نثر قاجاری راحت نیست. بعد گلشیری، تو نسل حاضر فقط شرفی خبوشان تو بی‌کتابی خوب درآورده بود. حالا عطارزاده هم این نثر رو عالی پیاده کرده.
تسلطش به جزئیات تاریخ دورۀ کمتر خونده‌شدۀ بعد از مشروطه شگفت‌انگیزه. 
و چقدر حرف عمیقی داره. استبدادستیزی پنجاه ساله تو این مملکت حرف مد روزه، اما کم کسی پیدا می‌شه بتونه جوری از روحیۀ استبدادی بگه که تازه باشه و عمیق. عطارزاده از پس این هم براومده. 
و چه تمثیلی ساخته! چه ایدۀ بکری! با چه جزئیات ظریف و دقیقی. 

عادت ندارم پنج ستاره بدم، ولی ۴.۵ هم راه داشت. کتاب می‌تونست کمی حجم کمتری داشته باشه. ده‌بیست درصد کمتر از حجم فعلی. ایدۀ کلی پیرنگ و ساختارش که عالی بود، اما پایانش می‌تونست ظریف‌تر نوشته شه. 
و ویراستاری شلختۀ چشمه کم بود، تازگی‌ها تراز (جاستیفای) نکردن آخر سطرا رو هم به اداشون اضافه کرده‌ن.