یادداشت mohi

        «آفتاب‌گردان‌های کور» سکوتِ پس از فریاده. مندس با زبانی بی‌رحمانه ساده، ما رو به دلِ ویرانه‌هایی می‌بره که جنگ توی روان آدم‌ها ساخته، نه فقط توی خیابون‌ها. 
هر داستان، مثل تکه‌ای از آیینه‌ی شکسته‌ست؛ نمی‌تونی تصویر کامل جنگ رو ببینی، ولی درد تکه‌تکه‌ها بیشتر خراش می‌ده.
این کتاب درباره شکست نیست؛ درباره لحظه‌هاییه که آدمی پیش از شکست، خودش رو رها کرده. جایی که ایمان، عشق، پدر بودن، و حتی حقیقت، زیر آوار ترس و خفقان دفن می‌شن.
خواندنش مثل راه رفتن با پای برهنه روی خاکستر داغه؛ آروم می‌سوزونه، اما ردش تا مدت‌ها می‌مونه