یادداشت زهراخزاعی

        دومین رمان بلند جهان را خواندم و لذت بردم. 
توصیفات از شخصیتها و مکانها و حالات مردم و اربابان همه آنقدر خوب و با جزییات بود که خودت را کاملا همراه میدیدی مثل یک نقاشی،  مثل یک فیلم و همانقدر هم از تمام شدنش غصه دار میشوی. 
شخصیتهای منفور و مفلوک یا بیعرضه یا بالعکس قلدر یا مهربان و دغدغه مند... 

اما جدای از کشش خود داستان باید بگویم خیلی سیاه نوشته شده بود داستان، در حدی که گل محمد که ظاهرا قهرمان داستان بود در حقیقت تا پایان جلد دهم هم برای من قهرمان نشد... 
انگار تکلیفش با خودش هم مشخص نبود و هدف والایی برای خودش نداشت و مردد بود. 

زمانی هم که یکسویه شد باز هم خیلی مقتدر و محکم نبود... 
البته نمیدانم گل محمد واقعی هم اینطور بوده یا نه چون ظاهرا با الهام از داستانی واقعیست. 
ضمن اینکه مردم زمانه هم زیادی فاسد بودند.. مردم عادی انگار همه عرق خور و زنان فاسد و.... 

و مذهب هیچ جایی در کتاب و مردم آن زمان ندارد تنها آدم های مذهبی داستان بیعرضه ترین و بیخودترینها هستند.... 

القصه این بخش ماجرا مورد نقد است. 
ولی آنقدر جذاب و پر کشش نوشته که خیلی راحت تا پایان جلد ده را بروید. 
و با دلتنگی برای کاکل بیگ محمد و برادر دوستی اش، خان عمو و شوخی هایش، خان محمد و کینه هایش، و.....  تمام کنید.