یادداشت آروشا دهقان

        اخوت در این کتاب به سراغ نکاتی از کتاب‌ها رفته که در نگاه اول توجه کمتر کسی رو به خودشون جلب می‌کنن (یا شاید اصلا برای کسی مهم نباشند.)
چیزی که باعث جذابیت خاطرات کتابی شده، این که اخوت با واژگان کتاب مثل موجودات زنده برخورد کرده و درباره‌شون نوشته. 
شاید بشه گفت خاطرات کتابی، هنر کشف زندگی در واژه‌هاست!
چیزی هم که باعث سرکوب این جذابیت میشه لحن و قلم نویسنده است؛ تهی و بی‌احساس!
در واقع یک کار جالب، با قلم اخوت تبدیل به یک موجود خسته کننده شده.
بخش‌هایی که مربوط به خاطرات خود اخوت بود رو بیشتر از رونوشت خاطرات کتابی نویسنده‌های دیگه دوست داشتم و باهاشون ارتباط بهتری برقرار کردم چون می‌شد نگاه نویسنده به زندگی و کتاب‌ها رو فهمید. فضاش هم برای مخاطب ایرانی آشناتر بود.
چندتا از فصل ‌ها با کتاب نقش‌هایی به یاد مشترک بود و فقط ساختار نوشتاری(؟!) متفاوتی داشت.