یادداشت نرجس درزاده

        مالاپارته در پوست می‌نویسد:
« فقط پوست است که می‌ارزد. همه‌چیز از پوست انسان ساخته شده است. حتی پرچم ارتش‌ها را نیز از پوست انسان ساخته‌اند. دیگر کسی برای شرف و آزادی و عدالت نمی‌جنگد؛ همه برای پوست می‌جنگند؛ برای این پوست لعنتی چرکین. »

از تلنبار شدن پوست و استخوان‌ها در آشویتس و جنگ‌ها  و بیماری‌ها تا “ خانه سیاه است “ از فروغ و جذام و حفره‌های خالی که به تصویر کشید یا حتی شهر نو که کاوه گلستان به آن پرداخت و باز هم به نوعی کارکرد چهره/ پوست مطرح بود. تا به امروز که پوست مدام و مدام ساحتی مدرن‌تر به خود گرفت و تبدیل شد به قربانیان اسید‌پاشی و نمادی از خشونت عریان که لبه‌های تیز میرایی را بر چهره نشان می‌دهد. جنگ بر سر پوست همچنان وجود دارد.
امیر نصری از پوست سخن می‌گوید. پوست قربانی و جدا از دیالکتیک پوست در قربانیان اسید‌پاشی_ امیر نصری دیالکتیک امر ناممکن را برقرار کرده یعنی گفتن از آنچه عموم سر_باز می‌‌‌زنند از شنیدن یا دیدن. از طریق دیالکتیکی بین‌رسانه‌ای [دیالکتیکی که توامان از ادبیات و هنر صحبت می‌کند که هم برسازنده‌ی تفکر است و هم نفی ناتوانی سخن گفتن از ناممکن .امیر نصری با خوانشی که از بلتینگ، باتای و مفهوم دیگری از منظر لویناس عرضه می‌کند؛ خوانشی چند وجهی ارائه می‌دهد که اگرچه برخی جاها به ورطه‌ی تکرار می‌افتد، اما پلک خواننده را بر خود نمی‌بندد.