یادداشت حسین درویش خادم
معمولاً تو اولین دفتر شعرهایی که از شاعرهای مختلف میخونم، برای خودم یه چیزی بهشون نسبت میدم و اول کتاب مینویسم. وسطای کتاب بودم که برای معلمی نوشتم «شاعر وصال» به آخرش که رسیدم شد «شاعر وصال زمین و فراق آسمان». «ساده، پاک، زلال، پراحساس، بیتکلف» کلمههاییه که میشه کتاب رو باهاش وصف کرد و چقدر خوبه که بدیعزده نیست. با شعرهای «معاصرِ هندی» که اکثر شعرای همتیپ معلمی دچارشن هم تفاوت داره و این تنوعه لازم بود. اما از طرفی هم کتابِ «یکبارخوان» و «فتحشدنی»ای بود و بعید بدونم بخوام بیشتر از یکی دو بار برم سمتش.
3
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.