یادداشت محمدرضا زاهدی

        نگاه فردی به تاریخ همیشه برایم جذاب‌تر از نگاه اجتماعی سیاسی و... بوده است. پیشامد‌های تاریخی علل مختلفی دارند و بنظر می‌آید چرایی آنها مهم‌تر از چگونگی‌شان باشد. در این میان، چرایی فردی یک واقعه تاریخی شاید جذاب‌تر از چرایی‌های دیگرش باشد. اینکه اشخاص مهم واقعه، جدای از منافع حزبی، قبیله‌ای و حکومتی خود، به چه دلیل شخصی و قلبی آن تصمیم را گرفته یا موافقت و همکاری خویش را با آن اعلام کرده‌اند، کمتر قابل حدس می‌باشد و همین تاریخ را از یک روایت بی‌رنگ خشک روزنامه‌ای تبدیل به یک قصه انسان‌شناختی شیرین خوش‌لعاب می‌کند.
برای من شنیدن داستان کینه معاویه از محمد(ص) در جوانی از واقعه فتح مکه و انتقام‌ از نوه او، حسن(ع)، کشش بالاتری دارد تا خواندن یک روایت تک‌‌خطی تاریخی با کمی حواشی. این‌جاست که هنر نقش خود را ایفا می‌کند و به تاریخ سرد و بی‌روح، جان می‌بخشد.
نمایشنامه حاء. سین. نون، شاید همه تاریخ آن روز را نگوید اما آنچه برای بیانش اراده کرده را خوش گفته است.