یادداشت مریم پیروی

        تقصیر ما نیست؛ زمین می‌چرخد و می‌چرخد و یک جای دنیا جنگ می‌شود و جای دیگری مردم هلهله می‌کنند. در جنگ می‌میریم یا زنده می‌مانیم و باز هم تقصیر ما نیست. آن که زنده می‌ماند هم زندگی نمی‌کند. این کتاب، داستان آدم‌های بی‌تقصیر بود. آدم‌هایی که دست و پا می‌زنند که زندگی کنند، که نجات پیدا کنند ولی در باتلاقی فرو می‌روند که انتهایی ندارد.
این روزها که بحث جنگ غزه داغ است و مردم بی‌گناه در آتش می‌سوزند، کودکان سر بریده می‌شوند و زنان حتی نمی‌توانند گریه کنند، این کتاب مثل نمکی بود روی زخم‌هایم. جنگ فقط خط مقدم و آدم‌های اسلحه به دست نیست، جنگ اصلی جنگ برای زندگی‌ست که در شهرهای پشت‌سر رخ می‌دهد. جنگی که زنی با خاطرات مردگانش دارد و مردی با آرزوهای از دست رفته‌اش.
اثری فوق‌العاده است که حداقل باید یک بار بخوانید. فضای رمزآلود خوزستان و لهجه‌ی بغض‌آلود مردم چیزی نیست که فراموش کنید.
پ.ن: بالاخره بعد از مدت‌ها یک کتاب مرا پای خودش نشاند و تا آخر رهایم نکرد. خدایا شکرت. :)❤️‍