یادداشت امیررضا بیات

حقیقتش زیاد تو آثار داستانی و نمایشی این مورد برام مسئله نیست، چون اصلا به نظرم اینجا جایی نیست که ما بخوایم دنبال حقیقت‌های تاریخی بگردیم و مخاطب باید به این امر آگاه باشه که با چه جیزی روبروست و رد روایت‌های دقیق تاریخی رو در کتاب‌های تاریخی (اگه بشه گفت اونا تاریخ حقیقی‌اند) بگیره. البته شاید یک تلنگر، ابتدای کار، بد نباشه برای این که مسئولیت وفادری صددرصد به تاریخ رو از هنرمندبگیره مواقعی که لازمه.
و اتفاقا اون مدلی که در آثار ادبی و نمایشی حتی‌ تاریخ رو تحریف می‌کنن و سرنوشت‌ شخصیت‌های تاریخی و وقایع تاریخی رو عوض، برام خیلی جذابه و جز مورد علاقه‌های سلیقه‌ایم.  

اینکه دیگه خیلی خلاف واقع به تاریخ ببندیم دیگه نه واقعا!
در این حد آقای برشت به تاریخ خیانت کرده.
و الا تو اینکه تاریخ خوندن با متن داستانی و نمایشنامه نیست که خیلی هم‌نظر هستیم. 
@amir.reza_bayat 

آخه به سبک کار خیلی بستگی داره
مثلا تارانتینو میاد تو  فیلم "حرامزاده‌های لعنتی" یه روایت تخیلی از جنگ‌جهانی و مرگ هیتلر می‌ده و کسی نمی‌گه این تحریف تاریخه، و یا برخی از آثار که صرفا ااز بستر تاریخی استفاده می‌کنن برای روایت‌های تخیلیشون
این بیشتر یه سبک از آثار هنری مرتبط با تاریخه
اما در مورد آثار معمولی‌تر
من میفهمم که از طرفی درست‌تره که طبق تاریخ باشه و انحرافی نباشه
از طرفی هم حس می‌کنم واقعا نمی‌شه خیلی تاریخ‌نگارانه کار هنری کرد
دچار پارادوکس شدم:)
اما چون خودم خیلی با دید تاریخ‌گرایانه نگاه نمی‌کنم به آثار هنری زیاد خیانت محسوبشون نمی‌کنم
البته این که طرف بیاد مثل ذبیح‌الله منصوری به اسم اثر تاریخی داستان‌سرایی کنه متفاوته با بحثم و این به نظرم خیانته به تاریخ
@SAH.Hashemi04