یادداشت امیررضا بیات

        با توجه به پیش‌فرض منفیم نسبت به سبک (به درستی منسوخ شده‌ی) مکاتبه‌ای، انتظار داشتم نتونم کتاب رو تموم کنم. 
اما نه تنها چشم‌هام از صفحات کاغذ جدا نمی‌شد بلکه این کتاب مستقیم رفت توی لیست کوچک بهترین آثاری که خوندم.
واقعا هنرمندانه‌ است کسی داستانی چنین غلیظ از عشق و غم و رنج بنویسه که نه مخاطب رو به احساسی شدن‌های دم دستی وا بداره و نه ناتوان بمونه در القای این احساسات بهش.
و الحق که ترجمه هم به شدت خوب و زیبا بود.