یادداشت dream.m

        ایرانی ها اسیر یک کهن الگویی هستن که اونها رو همیشه منفعل و در انتظار یک منجی از بیرون نگه میداره. گاهی انقدر کاری نمیکنن که دیگه هیچ کاری نمیشه کرد.
ساعدی میخواد بگه اگر قشر روشنفکر جامعه هم سکوت کنه چه بلایی سر اون جامعه میاد، و از طرف دیگه یک طعنه هم به روشنفکران میزنه که محافظه کارن و فقط نقد میکنن و نگاه از بالا به پایین نسب به عامه دارن.
حس تعلیق خوبی داره این نمایشنامه ولی دیالوگ ها رو چندان قوی ندیدم.
با نمایشه "غار مار" که قبلتر خوندم مقایسه میکنم و بنظرم توی این دوتا کار یک شخصیت موی دماغ و عاقل تکرار شده . احتمالا بخاطر محتوای نمایشنامه هاست که انتقادی _اجتماعی ان . باید ببینم در کارهای دیگه هم این تکرار وجود داره یا نه .