یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

        برای من جالب بود که در این کتاب به عکاسی به شکل امروزی هم حداقل تا جایی که زمان نوشتن کتاب اجازه می داد اشاره شده بود، چون تصورم پیش از خواندنش این بود که هر قدر هم مطالبش جالب باشند، انقدر الان جهان فرق کرده که نمی شود ربطش داد به الان. و عکاسی اصلا به شکلی که مثلا رولان بارت گفته دیگه نیست، یا لاقل بخشی ازش به اون شکل است. اما این کتاب متعجبم کرد. از این لحاظ که بدون پیش داوری تقریبا از تمام زوایا به عکس هایی که از جنگ گرفته شده اند پرداخت. و از نظر من بهترین قسمت کتاب مخصوص به جایی بود که درباره ی انبوه شدن همه چیز در دنیای امروز که یکیشون عکس است اشاره کرد و گفت دیگر با دیدن عکس ها شوکه نمی شویم. و این کار غیرانسانی نیست. چون من خودم همیشه فکر می کردم چرا دیگر با شنیدن اخبار جنگ و کشته شدن ادم ها و بمب و بدبختی های دیگر که امروز انقدر هم زیاد شدند، آنقدر که باید و شاید ناراحت و متعجب و شوکه نمی شوم؟ اگه شما هم این سوال رو از خودتان دارید این کتاب رو بخونید.