یادداشت نوید نظری

        جلد دوم تهران مخوف را نویسنده سه سال بعد از جلد اول نوشته که می‌توان گفت در ابتدای دهه دوم زندگی خودش بوده! از این جهت کار قابل دفاع و تحسین است. اما خط کشش  رمانتیک داستان فروکش کرده و جنبه‌های اجتماعی آن توسعه یافته است. می‌توان گفت هرچند در جلد دوم هم نویسنده همان داستان و سرنوشت فرخ را دنبال می‌کند اما در حال روایت کردن بغض فرو‌خورده مردمان تهران و ایران است که در اواخر دوره قاجار و خصوصا بعد از مشروطیت از نظام سیاسی خود نه تنها خیری ندیدند بلکه خواهان برانداز آن هستند و لذا مردم از کودتای سیاه استقبال کرده و آن را شایان توجه و قدردانی می‌دانند.
نویسنده که خود از حامیان کابینه سیاه هست و در آخر کتاب از انحلال آن ابراز تأسف و ملال می‌کند، لشکرکشی دیویزیون قزاق را سفید‌شویی و همراه با مراعات حقوق مردم  و حفظ آرامش پایتخت روایت کرده و کلیه دستگیرشدگان و حبسی‌های رضاخان میرپنج را عناصر فاسد دوره نخ‌نمای شده قاجار می‌داند. حال آنکه گزارش تاریخ این نیست و افراد زیادی به بهانه‌های مختلفی دستگیر شدند که رجال نام‌دار وطن‌خواه یا مذهبی نیز در آن‌ها بودند. هرچند این خاصیت کودتا در روز‌های نخستین هست و بسیاری از این مردان آزاد شده و اتفاقا به صدارت و وزارت و وکالت در دوره ۴ سال اول سده چهاردهم رسیدند اما بسیاری نیز با زد و بند و تسویه‌های سیاسی از تخت عزت فرو غلتیده و یا در خاک مذلت درغنودند.