یک درس از آقامجتبی: از هر چه تجربه کردی بنویس، موفق‌تر می‌شوی

احتمال زیاد، این آخرین اثری بود که از آقامجتبی بزرگ علوی خواندم؛ مثل دیگر نوشته‌هایش لحن توصیفی فوق‌العاده‌ای دارد. قصه‌گوست. و این مجموعه داستان را به نسبت میرزا و چمدان، قوی‌تر دیدم. البته سال انتشارِ کتاب به زمانِ پختگیِ نویسنده است اما تاریخِ پایِ داستان‌ها، به دهه بیست و سی برمی‌گشت. خلاف مجموعه داستان‌ها قبل، مجموعه‌ی گیله‌مرد، اغلب، داستان‌های رئال و منسجم‌تری داشت. شاید به جهت وجودِ داستانِ مطرحِ گیله‌مرد که در این مجموعه آمده، این مجموعه بیشتر مطرح شده تا میرزا و چمدان!
به هر حال بعد از خواندن چمدان، ورق‌پاره‌های زندان، 53 نفر، سالاری‌ها، میرزا، موریانه و گیله‌مرد(چشم‌هایش را خیلی وقت پیش خوانده‌ام ـ آخرین رمانش یعنی روایت را دیگر نخواندم.)، حالا می‌توانم به جرأت بگویم 90 درصد نوشته‌های علوی، بوی مبارزه و اصلاح‌طلبی و سیاست می‌داد. و چرا در این سبک نوشتار موفق بوده؟ چون خودش در بطنِ این مبارزات بوده و زندان رفته و شکنجه شده و حزب دیده. شاید همین یک نکته، برای من، از مطالعه‌ی آثار بزرگ علوی، بس باشد که: در هر چه تجربه داری، بنویس؛ موفق‌تر می‌شوی!