یادداشت محمّد صالحی بابادی

        فرصتی دست داد تا بتوانم این کتاب وزین را مطالعه کنم. دعای هفتم صحیفۀ سجّادیّه از دعاهای رایج در زمان همه‌گیری ویروس کرونا بود. در آن زمان، این دعا را بدون آنکه شرحی از آن مطالعه کنم، می‌خواندم؛ ولی با مطالعۀ این کتاب، توانستم متوجّه شوم که چه معارف عمیقی در این دعای کوتاه نهفته است. نمی‌توانم ادّعا کنم که معارفِ عمیق این دعا را ادراک کرده‌ام؛ ولی حدّاقل می‌توانم بگویم این را متوجّه شده‌ام که معارفی ژرف در این دعا نهفته شده (هرچند کسی همچون من، عُمقِ این متن را متوجّه نشود).
نویسندۀ محترم در این کتاب، تلاش دارد که معارفی که در این دعا وجود دارد و بر آن‌ها تأکید شده را به مخاطب نشان دهد. از این جهت، معارف اعتقادی و اخلاقی عمیقی در این دعا وجود دارد؛ از جمله در بارۀ توحید و رابطه با خدا و نحوۀ نیایش با او.
به نظر می‌رسد این کتاب می‌تواند نمونۀ خوبی باشد برای اینکه به دیگران نشان دهیم در ادعیّۀ گران‌قدرِ ما، چه معارف والایی نهفته است. به امید آنکه به مرور، بیشتر با ادعیه و معارفِ موجود در آن‌ها آشنا شویم.