یادداشت نرگس سلطانی

        با اینکه کتاب معروفیه، اما از چندین نفر شنیده بودم که کتاب رو نتونستن ادامه بدن چون اولش خسته‌کننده بوده ولی براساس تجربه می‌دونم که کتاب‌ها به شدت سلیقه‌ای‌اند و نباید با نظر چند نفر از خوندنش منصرف بشم.
اولش همونی بود که همون چند نفر گفتن. البته من با روند یکنواختش مشکلی نداشتم، فقط کنجکاو بودم بدونم غرغرهای یک پیرمرد ۶۰ ساله و اصول مزخرفش که رعایت نکردنشون به هیچ جای دنیا برنمی‌خوره، چه چیز جالبی می‌تونه داشته باشه ‌که این کتاب رو اینقدر معروف کرده؟
 نمی‌دونم بر اساس صحنه‌ی اول داستان قضاوت کردم یا چی، ولی فکر می‌کردم لابد این کتابیه که میاد یکی یکی این اصول رو می‌گه، و با توجه به اینکه تو پشت جلد کتاب اشاره کرده بود کمی کتاب زبان "طنز" داره، لابد قراره چگونگی زیر پا گذاشتن تک تک اون اصول رو با قلمی که خواننده رو به خنده می‌ندازه تعریف کنه. ولی اصلا اینطوری نشد. اتفاقا کاملا برعکس. من می‌دونستم که نباید کتاب رو بر اساس صفحات اولش قضاوت کنم (چون خوندن کتابای کلاسیک اینو بهم ثابت کرده) برای همین صبوری به خرج دادم و درست همونطور که امیدوار بودم، داستان از وقتی جذاب شد که وارد گذشته‌ی اُوِه و آشنایی اون با سونیا و شکل‌گیری اصولش، شد.
و در نهایت "مردی به نام اوه" اصلا یک کتاب خسته‌کننده و یکنواخت نبود؛ بلکه یک‌ کتاب کیوت و بامزه بود که بارها به خاطر نامهربونی سرنوشت با اُوِه باعث شد اشک بریزم. 

اسپویل

آخه فکر کنید؛ چقدر یک آدم می‌تونه تحمل داشته باشه؟ مادرشو تو بچگی از دست بده، بعد پدرشو تو نوجوونی، بعد سعی کنه با چنگ و دندون به زندگی بچسبه و یک هدف پیدا کنه و درست وقتی پی ببره که چقدر دلش می‌خواد وارد ارتش بشه بفهمه نمی‌تونه، بعد دوباره روزهاش خاکستری بشن تا وقتی با معجزه‌ای به اسم سونیا آشنا بشه و بعد دنیا اینقدر حسود باشه که اول بچه‌شونو ازشون بگیره و پاهای سونیا رو، بعد اون‌ رو مبتلا به سرطان بکنه و در نهایت از مردی که اینقدر تنهاست و تنها دلخوشیش همسرش، همون رو هم بگیره...


دلم می‌خواست برم توی داستان و اُوِه رو بغل کنم... کتاب خیلی قشنگی بود و دلم می‌خواد دوباره بخونمش اما اینبار  تنها نه!

فقط یک ایراد داشت اینکه به نظرم طنز به کار برده شده توی داستان‌سراییش کافی نبود، باید حس شوخ‌طبعی بیشتری به کار برده می‌شد.
به هر حال خوشحالم که گول مقدمه‌شو نخوردم و به خوندنش ادامه دادم:)