یادداشت سَمی

        آن‌ها همین‌طور گریه می‌کردند. گریه می‌کردند به خاطر آفتابی که دیگر هرگز نخواهند دید، به خاطر سیبی که بدون آن‌ها میوه خواهد داد؛ به خاطر تاریکی که آن‌ها را در بر گرفته بود؛ به خاطر زندگی مهربان و مرگ بی‌رحم.
.
گفته شده علاقه‌ی آندری‌یف به تولستوی زیاد بود و برای همین این کتاب به او تقدیم شده و درست زمانی‌که گورکی در حال فراموش شدن بود، آندری‌یف اوج گرفت و مشهور شد...در حالی‌که خودش علاقه به ادبیات و ذوق نویسندگی را مدیون ماکسیم گورکی است.
.
خنده‌ی سرخ رو بیشتر دوست داشتم.