یادداشت مریم علویان

        کدام مادر است که احساس کلمه‌های این کتاب را با بندبند وجودش درک نکند؟
فرزندان ما، هرچه که باشند و نباشند، هرکاری بکنند و نکنند، هر سمتی بروند و نروند،《پاره‌های تن》ما هستند و این معنی‌اش برای من که خودم فرزندی را به دنیا آورده‌ام، اصلا به زایندگی زن برنمی‌گردد؛ به توان او برای نزدیک‌شدن به قلب پاک یک کودک و لمس آن برمی‌گردد.
و فراتر از آن، اگر من کتاب را می‌نوشتم، این جمله هم در کتاب بود که: حتی اگر فرزند من هم نبودی، تو را دوست داشتم.
کدام مادر می‌تواند خودش را مادر و عاشق تک‌تک بچه‌های جهان نداند؟
فکر می‌کنم نجات لااقل برای من در درک این شکل از دوست‌داشتن است؛ چون بعد از همه‌ی دوستی‌ها و دوری‌ها، دنیا همه سر به سر خیال است، خیال...