یادداشت مهدی نجف پور

        امتیاز: ۳ از ۵.

این کتاب جزو اولین کتاب‌های داستایفسکی به حساب میاد و هرچند که خوندنش خالی از لطف نیست اما هیچوقت نزدیکِ آثار بی‌نظیر داستایفسکی هم نمیشه. تلاش داستایفسکی برای پرداخت به مسائلی مانند فقر و فلاکت واقعا تاثیر گذاره و خوندن کتاب به صورت یک کله رو واقعا سخت می‌کنه. چون بدبختی موج می‌زنه. اما، در زمینه شخصیت پردازی، واقعا داستایفسکی‌ای نیست که بعدا در کتاب‌هایی بی‌نظیر و شاهکاری مانند یادداشت‌های زیرزمینی یا برادران کارامازوف قلمش غوغا می‌کنه. به شخصه، احساس می‌کنم که داستایفسکیِ جوان خیلی کمتر رنج کشیده و شاید چیزی مثل فقر این‌چنین براش سوژه‌گی داشته‌. در کل، خوندن چنین داستانی بابِ آشنایی با قلم داستایفسکی یا صرف کنجکاوی و عمیق شدن در آثار این نویسنده جالب و خوب هستش و اگر نخونید هم اونقدر ضرر نکردید. در اصل چیز خاصی رو از دست ندادید. 

بعد از پاراگراف‌های بالا می‌خوام درباره‌ی این هم صحبت کنم، که کتاب به صورت مکاتبه نوشته شده. مکاتبه‌ی یک مرد میانسال و یک دختر جوان. و متاسفانه، کرکتر‌ها جز فرم نوشتارشون(که در کتاب به اسم سبک ازش یاد می‌شه) تفاوتی ندارن چون بدبخت و بیچاره‌اند. و واقعا نمیشه از روی مکاتبات، انتظار شخصیت پردازی عمیقی داشت.
و در نهایت، بیچارگان کمی بیشتر از یک اثر معمولیه. پایانش هم همونطوریه که چنین اثری می‌تونه به پایان برسه. مطمئنن از خوندنش پشیمون نمی‌شید اما اینجوری هم نمی‌شید که ایول خوب شد خوندمش.